Περίπου 12 χιλιόμετρα δυτικά της ιστορικής κωμόπολης της Κατοχής, λίγο πριν την έξοδο προς το Δίονι βρίσκεται το βουνό της Χουνοβίνας
Πρόκειται για έναν λοφώδες όγκο 13.000 στρεμμάτων που ήταν μια ακόμη Εχινάδα πριν ενωθεί με τη στεριά. Με χλωριδική και πανιδική ιδιαιτερότητα στον οποίο κυριαρχούν οι υπερ αιωνόβιες βελανιδιές και οι πυκνοί θάμνοι, καταφύγιο άγριας ζωής που είναι ενταγμένο στο δίκτυο Natura 2000 και συμπεριλαμβάνεται στο «Εθνικό Πάρκο Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου-Αιτωλικού,του κάτω ρου των ποταµών Ευήνου και Αχελώου και νήσων Εχινάδων».
Λόγω της περιορισμένης και ήπιας ανθρώπινης παρουσίας, στο βουνό τρέφονται γύπες καθώς και άλλα αρπακτικά της περιοχής τα οποία διαθέτουν ακόμη και σήμερα μια αξιόλογη πληθυσμιακά αποικία που χρήζει περαιτέρω έρευνας, παρατήρησης και προστασίας.
Λόγω της διαμορφωτικής ισχύος της θάλασσας, των επιχωματώσεων και των ανθρωπίνων επεμβάσεων περιφερειακά του λόφου που μετρίασε των όγκο των ρεόντων υδάτων, είναι ορατά πολλά δείγματα της επίδρασης των στοιχείων της φύσης. Στα διάφορα κοιλώματα, σπηλιές και εσοχές στο βουνό εντοπίζονται σταλακτίτες και πετρώματα που έχουν σμιλευτεί από τα απορρέοντα ύδατα και τη θάλασσα δημιουργώντας ενδιαφέροντα σχήματα.
Σε όλη την περιφέρεια του λόφου απαντώνται φαράγγια και λαγκάδια, φυσικές δεξαμενές νερού και «λάκκες» άλλωστε τα νερά από τις πλούσιες βροχοπτώσεις του χειμώνα αποταμιεύονται σε υπόγειες φυσικές δεξαμενές που εκβάλλουν σταδιακά τα ύδατα στη βάση του, δημιουργώντας μικρές αποστραγγιστικές λίμνες.
Η παρουσία υδάτων αλλά και η διάθεση τέτοιας έκτασης κατέστησε τη Χουνοβίνα σημείο έντονης κτηνοτροφικής δραστηριότητας. Ενώ η γεωγραφική της θέση στα όρια της στεριάς με τη θάλασσα και πλησίον των χερσαίων και θαλάσσιων διαδρομών την κατέστησε αξιόλογο εμπορικό κέντρο στο παρελθόν.
Ειδικότερα από τον όρμο της Οβριάς στα βόρειο δυτικά του βουνού υπήρχε μέχρι πρόσφατα ένα από τα αξιολογότερα άλλοτε θαλασσινά σκαλώματα της Κατοχής απ’ όπου εξάγονταν κυρίως κρέας προς άλλες περιοχές της Δυτικής Στερεάς και των Επτανήσων. Για το λόγο αυτό παλαιότερα υπήρχε εκεί περιφραγμένος χώρος κράτησης των ζώων (Βόρος) και πρόχειρες καλύβες. Πρόκειται για ένα φυσικό λιμάνι με σπάνια γεωμορφολογία που αποτέλεσε για αιώνες ασφαλές αγκυροβόλιο και σημείο διακίνησης προϊόντων.
Η θέση της Χουνοβίνας απεδείχθη μάλιστα στρατηγική, γεγονός που μαρτυρούν τα πολυάριθμα καραούλια – παρατηρητήρια στις κορυφές της με σημαντικότερο και πιο φημισμένο το καραούλι του Τσέλιου ή Δημοτσέλιου που πήρε τα όνομα του απ τον ξακουστό Οπλαρχηγό του Ξηρομέρου Δήμο Φερεντίνο που χρησιμοποιούσε και διέμενε στο βουνό για μεγάλα διαστήματα με σκοπό την διασφάλιση του απρόσκοπτου εφοδιασμού σε είδη διατροφής και όπλα της νησίδας Λεσίνι στο μέσω του ομώνυμου τότε βάλτου και κατ’ επέκταση σε ολόκληρο το αρματολίκι Ξηρομέρου.
Άλλωστε την περίοδο του εθνικού ξεσηκωμού η εγγύτητα της Χουνοβίνας στο Διόνι που υπήρξε καταφύγιο αμάχων, στρατόπεδο του Αρχιστράτηγου Τσώρτς που διέθετε ταμπούρια, καραούλια και πυροβολεία ακόμη και τόπος ναυμαχίας μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων την 21 Νοεμβρίου 1825 (καθώς χρησίμευε στην υπεράσπιση και εποπτεία της θαλάσσιας διόδου του Ιονίου και του δέλτα του Αχελώου), αναβάθμισε σημαντικά την σημασία της και σίγουρα την κατέστησε έναν ακόμη ψυχοσώστη τόπο που κατέφυγαν οι ντόπιοι για να κρυφτούν από τις αυθαιρεσίες και τις θηριωδίες των Οθωμανών.