Πρόκειται για ένα μικρό καθολικό πιθανώς του 16 αιώνα χτισμένο στο κέντρο περιτειχισμένης αυλής, νότιο ανατολικά της Γουριάς το οποίο παλαιότερα και ειδικά προ επαναστατικά φιλοξενούσε μεγάλο αριθμό μοναχών.
Στον εξωτερικό τοίχο υπάρχουν επιγραφές που αναφέρουν τα έτη +1679 και + 1749 πιθανώς ως ημερομηνίες ανακαίνισης ή αποπεράτωσης εργασιών στο ναό, οι οποίες δεν φανερώνουν όμως τίποτα για την ακριβή θεμελίωση του.
Ο ναός ήταν συγκροτημένο και περιτοιχισμένο μοναστήρι που διέθετε κελιά, υδραγωγείο, ανεμόμυλο, μελισσομάντρι, λιθόστρωτα αλώνια, αμπελώνες και μεγάλη αγροτική περιουσία. Ενώ όπως φαίνεται από τοπωνύμια αλλά και χρήματα που σύμφωνα με παλαιοτέρα έγγραφα (προ και μετά επαναστατικά) δάνειζε στους Γουριώτες διέθετε μεγάλο πλούτο.
Το μοναστήρι διαλύθηκε μετά την επανάσταση ωστόσο για εκατό χρόνια ακόμη εξακολουθούσε να φιλοξένει μοναχούς και να κατοικείται. Τελευταίος μοναχός υπήρξε ο ζακυνθινός Χαραλάμπης Κλάδης (+1930) ο οποίος μόχθησε για την συντήρηση του ναού και συνεισέφερε στην διάσωση του.
Ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της εν λόγω μονής είναι οι τοιχογραφίες που εντοπίζονται κατά στρώματα και καθώς υποχωρεί η μια επικάλυψη στη δεύτερη φαίνονται νέες παλαιότερες τοιχογραφίες.
Φαίνεται δε ότι η πρώτη αγιογράφηση έγινε από σπουδαίο ζωγράφο τον 16ο αιώνα ενω η δεύτερη στα τέλη του 18ου αιώνα από άσημο, καλύπτοντας παλαιότερες ακόμη τοιχογραφίες δείγματα της αγιογραφικής παράδοσης και του τοπικού πολιτισμού.
Οι Γουριώτες συνηθίζουν να επισκέπτονται εθιμικά το εκκλησάκι τη δεύτερη μέρα του Πάσχα δεόμενοι υπέρ υγείας και ευημερίας των οικογενειών τους.