Άτομα με αναπηρία (ΑμεΑ) και ζητήματα προσβασιμότητας στις Οινιάδες


Στα πλαίσια ανάδειξης ζητημάτων που ταλανίζουν τον τοπικό πληθυσμό η «Οινιαδών Ανάπτυξις» δίνει το λόγο σε μια ομάδα που δεν συνηθίζει να εκφράζεται εύκολα και να διεκδικεί σθεναρά καλύτερες προοπτικές διαβίωσης στην επαρχία. Μια ομάδα που αντιμετωπίζει μια ιδιαίτερα δύσκολη καθημερινότητα. Η ομάδα αυτή δεν είναι άλλη από τα Άτομα με Αναπηρία.

Ως κάτοικοι ή επισκέπτες των Οινιαδών έχετε σκεφτεί ποτέ πώς είναι η καθημερινότητα για τα άτομα με αναπηρία στον τόπο μας; Έχετε σκεφτεί αν η περιήγηση και η πρόσβαση στη περιοχή μας είναι αυτονόητη και εφικτή για όλους;

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι..

Σίγουρα όμως γίνεται αντιληπτό ότι μια υπολογίσιμη ομάδα συμπολιτών μας χρήζει περισσότερης φροντίδας και προστασίας καθώς δυσκολεύεται στο να κινηθεί αυτόνομα και με ασφάλεια εντός του οικιστικού ιστού. Η ομάδα αυτή των ανθρώπων με αναπηρία, αυξάνεται αν αναλογιστούμε πως υπάρχουν υπερήλικες, εγκυμονούσες, άτομα ανήκοντα στο φάσμα του αυτισμού με αυξητικές τάσεις την τελευταία δεκαετία που αντιμετωπίζουν ή ενδέχεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις της ζωής τους να βρεθούν αντιμέτωποι με προβλήματα προσβασιμότητας.

Η Αριστέα Καλαντζή, Παιδαγωγός από την Κατοχή Οινιαδών που έτυχε να καταστεί η ίδια ανάπηρη στο διάβα της ζωής, πήρε την πρωτοβουλία να αναφερθεί δημόσια στο σημαντικό και εν πολλοίς ακανθώδες ζήτημα μέσα από το βήμα που της προσέφερε ο οργανισμός μας αναλαμβάνοντας παράλληλα την ενασχόληση με τη Γραμματεία Προσβασιμότητας ΑΜΕΑ της Οινιαδών Ανάπτυξις.

Αφορμή για το παρόν κείμενο στέκεται η επιθυμία της, την οποία ο οργανισμός μας στηρίζει απόλυτα, για την ευαισθητοποίηση των πολιτών που ζουν στις κοινότητες των Οινιαδών και της Αιτωλοακαρνανίας ευρύτερα, μιας και τα ζητήματα των ΑμεΑ αφορούν όχι μόνο τα ίδια, αλλά και τις οικογένειές τους και το κοινωνικό σύνολο.

Πιο αναλυτικά, ένας ΑμεΑ αισθάνεται αυτόνομος, όταν δύναται να είναι ανεξάρτητος και να νιώθει ισότιμο μέλος της τοπικής κοινωνίας. Για πολλούς λόγους, όπως η έλλειψη προσβασιμότητας σε δημόσια κτήρια, η δύσκολη μετακίνηση με δημόσια μέσα μεταφοράς κ.ά. γίνεται σαφές πως οι ΑμεΑ δεν φαίνεται να υπάρχουν στην καθημερινότητα καθώς αποφεύγουν τις μετακινήσεις και περιορίζονται στις οικίες τους εφόσον λείπουν βασικές παροχές για την διευκόλυνση της καθημερινής ζωής.

Όπως λέει χαρακτηριστικά η Αριστέα Καλαντζή: «Θα σας διηγηθώ το εξής απλό προσωπικό παράδειγμα όπου στην Κατοχή τα λιγοστά πεζοδρόμια που υπάρχουν δεν έχουν ράμπες για ευκολότερη ανάβαση στο πεζοδρόμιο με αποτέλεσμα τον κίνδυνο απώλειας της ισορροπίας και τραυματισμού για άτομα σαν εμένα. Αυτή η βασική έλλειψη αν αντιμετωπίζονταν θα έλυνε και τα χέρια των μαμάδων που έχουν καρότσι με μωρό ή ηλικιωμένους που χρησιμοποιούν μαγκούρα. Κατά συνέπεια είναι βοηθητικές οι ράμπες για μεγάλο μέρος του τοπικού πληθυσμού. Θα επωφελούνταν και άλλοι πέραν των ΑΜΕΑ αν η πολιτεία έστρεφε την προσοχή της και σε εμάς».

Στο σημείο αυτό είναι ευκαιρία να εντοπίσουμε κάποιες ελλείψεις στις υπάρχουσες υποδομές που καθιστούν σημαντικά εμπόδια για την πλοήγηση και την προσβασιμότητα των ΑμεΑ οι οποίες μπορούν να υλοποιηθούν με σωστό προγραμματισμό ώστε να εξυπηρετούν τα άτομα αυτά τα οποία χάνουν τη φωνή τους και την παρουσία τους αφού δεν μπορούν να συμμετέχουν ενεργά στα κοινά και καταλήγουν να μετατρέπονται σε πολίτες φαντάσματα περιορισμένους στα στενά περιθώρια της οικίας τους μακριά από το κοινωνικό σύνολο.

Εμπόδιο 1 – Έλλειψη Πεζοδρομίων

Αναγκαιότητα: Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρχουν πεζοδρόμια με ράμπες ανά κάποια μέτρα σε όλους τους δρόμους ώστε να μπορούν να περπατούν και να πραγματοποιούν περιπάτους όλοι οι πολίτες και ειδικά οι άνθρωποι με αναπηρικό αμαξίδιο, με πατερίτσες, με παιδικό καρότσι ή και καρότσι λαϊκής το οποίο χρησιμοποιούν για τις αγορές τους.

Εμπόδιο 2 - Λακκούβες

Αναγκαιότητα: Οι λακκούβες που βρίσκονται παντού στην άσφαλτο δυσκολεύουν την διέλευση πεζών και οχημάτων πόσο δε μάλλον των ανθρώπων με αναπηρία οι οποίοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμπλακούν σε ατύχημα, να πέσουν και να τραυματιστούν για ευνόητους λόγους. Συνεπώς είναι αναγκαίο να αποκατασταθούν τα πολλαπλώς πληγωμένα οδοστρώματα.

Εμπόδιο 3- Απουσία Διαγραμμίσεων στις διαβάσεις πεζών και Φωτεινών Σηματοδότων

Αναγκαιότητα: Μια παράλειψη στα μέρη μας είναι η μη ύπαρξη διαβάσεων πεζών και φανριών οι οποίες θα διευκόλυναν το ομαλό πέρασμα από την μια πλευρά του δρόμου στην απέναντι. Συνεπώς κρίνεται αναγκαία η παρέμβαση της πολιτείας για την διευθέτηση του εν λόγω ζητήματος.

Εμπόδιο 4- Έλλειψη Ραμπών σε δημόσια κτήρια, εκκλησίες, σχολεία κτλ.

Αναγκαιότητα: Οι ράμπες αλλά και τα ασανσέρ σε πολυώροφα κτήρια απουσιάζουν και η ανάβαση σε σκάλες γίνεται μετά βίας και αναγκάζουν τους ΑμεΑ να εφευρίσκουν προσωρινές λύσεις για να μπορέσουν να εξυπηρετηθούν με αποτέλεσμα πολλές φορές να κινδυνεύει και η σωματική τους ακεραιότητα. Κρίνεται αναγκαία η κατασκευή των εν λόγω υποδομών για την ασφαλή πλοήγηση και την αυτόνομη μετακίνηση των ΑμεΑ.

Εμπόδιο 5 – Έλλειψη Χώρων Σκίασης

Αναγκαιότητα: Η θερινή περίοδος είναι ιδιαίτερα δύσκολη στα μέρη μας από άποψη Σκίασης καθώς δεν υπάρχουν δέντρα και υπόστεγα παρακείμενα στους δρόμους εντός του οικιστικού ιστού με αποτέλεσμα στην παραμικρή στάση ή παραμονή να ελλοχεύει ο κίνδυνος ζάλης ή δυσφορίας με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία των ΑΜΕΑ. Συνεπώς προτείνεται η δημιουργία χώρων σκίασης.

Αγαπητέ αναγνώστη, θυμίσου, οι ΑμεΑ δεν είναι μια εξωπραγματική κοινωνική ομάδα, είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι συγγενείς και οι φίλοι. Συμπολίτες μας που από ένα ατύχημα, μία ασθένεια ή εκ γενετής βρέθηκαν αντιμέτωποι με κινητικά προβλήματα που δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό την αυτόνομη διαβίωση και μετακίνηση τους μέσα σε ένα άκρως επικίνδυνο αστικό περιβάλλον που δεν προβλέπει τη παραμικρή διευκόλυνση για αυτούς.

Βασική μέριμνα του οργανισμού μας είναι να μην αποκλείεται κανείς, να μην υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και τα ΑΜΕΑ να απολαμβάνουν ένα ικανοποιητικό βαθμό υπηρεσιών και υποδομών που θα τους καθιστά εξωστρεφείς και ενεργούς στα κοινωνικά δρώμενα. Ο σεβασμός και η προστασία αυτών των ατόμων είναι άλλωστε δείγμα πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης